παλαβιάρικο το 2011...

otro mundo

οραμα...ξανα

Η οδύσσεια...μιας πλαστικής σακούλας

από τη φωτιά και τον πάγο...

Does Man Own Earth?

On Magma, Björk, the separation of philosophy and reality, xenophobia, green industry, false solutions, borders, Earth conservation and liberation. By Snorri Páll Jónsson Úlfhildarson and originally published in The Reykjavík Grapvine, August 13th 2010.

There are countless reasons for Magma Energy not being allowed to purchase HS Orka. Those who have no idea why should quit reading this and get their hands on books like Naomi Klein’s ‘The Shock Doctrine’ and documentaries like ‘The Big Sellout’ by Florian Opitz. They show how the privatisation of natural resources brings about increased class division and poor people’s diminished access to essentials—without exception.

People could also study the history of Ross Beaty, the man that wants to build Magma Energy to being ‘the biggest and best geothermal energy enterprise in the world.’ Ross is the founder and chairman of Pan American Silver Corporation, which operates metal mines in Bolivia, Mexico and Peru, where mining is done by the book: environmental disasters, human rights violations, low paid labour and union restrictions, to mention but a few of the industry standards.

Even though such facts are evident to all, the acceptance of this kind of critique is rare in Iceland. Those who criticise privatisation and marketisation from a radical perspective, analysing the global economic and power structures we live within (as well as institutions like the International Monetary Fund and the World Bank), are often dismissed and their words dismissed as only “one more argument against global capitalism”. Their pleading is thus supposedly belittled. The phenomenae ‘capitalism’ and ‘representative democracy’ have been normalised and recognised as ‘the only right way’ of social organisation; daring to criticise today’s ruling ideologies is seen as banal, uncool, even hysterical. After the collapse of Iceland’s bank casino and the nationalisation of private debts, it took months until the word “capitalism” appeared and was accepted in the critical debate of that winter’s resistance.

The fundamental questions that are never asked

In this discourse about the use of natural resources, the Earth and man, some people must wonder why the fundamental questions are never asked: Is man ‘supposed’ to ‘exploit’ nature just because he can? Is he ‘allowed’ to exploit nature like he does today? Does he ‘own’ nature or does he live with it? Is he not a part of it, does he not depend on it for his existence? These questions were asked at a public meeting on the Magma affair, recently hosted by Attac in Iceland. To begin with they were written off as theological reflections. After few objections the moderator changed his mind and called them philosophical, but did not want the panel to turn into a forum for philosophical reflection on man and his role on Earth. But objections rose again, both by guests and panellists, the latter trying to answer the questions, with uneven success.

God and the rational man

Considering these questions, theological and philosophical isn’t necessarily wrong. In the book of Genesis, God provides instructions for humanity: “Be fruitful, and multiply, and replenish the earth, and subdue it: and have dominion over the fish of the sea, and over the fowl of the air, and over every living thing that moveth upon the earth.” Those words, like others in the Bible, have often been used as arguments of those in favour of man’s domination of the planet. Hannes Hólmsteinn Gissurarson, Iceland’s most famous spokesman for free market policies and neo-liberalism, used them to criticize James Cameron’s Avatar, saying God’s message is clear: Man is ‘obligated’ to “[...] conquer drought and floods with irrigation and dams and bridging or damming big rivers; to keep whales, elephants and lions at bay with reasonable harvesting, and to exterminate vermin.”

A similar attitude is found widely within Western philosophy. Starting with the ancient philosophers of Greece, man has been placed higher than other living beings on this planet. For instance, French philosopher René Descartes, often referred to as ‘the father of modern philosophy’, claimed our species’ rationality and intellect is what makes us men and separates us from animals. ?These and similar ideas have been debated back and forth. Freethinking philosophy students ponder man’s purpose and existence in this world, tearing through schools of philosophy and re-entering society all erudite. But philosophy has smoothly been separated from reality. It is allowed to wallow in the whole world’s philosophy, asking complicated, challenging questions. But seeing it as a part of reality and as real element in the discussion—e.g. now when Magma’s purchase is being discussed—is not an option. Philosophers can simply dawdle between library shelves while pragmatists argue over the tiny difference between private and state ‘ownership’ of the Earth.

The ‘pragmatist premises’ that surface when philosophy and our alleged reality are separated prevent some of the discussion’s factors to be considered. “Aluminium has to be produced somewhere! Without genetically modified food, humanity will starve! ” With these premises, we jump over few of the debate’s steps so it starts in the middle of the stairway, instead of the beginning. This is called manipulating a debate.

Extremes? Or the real facts?

At the above-mentioned public meeting, the “green socialist” Mörður Árnason stated that independent from his favour of privatising ‘utilization rights’, he could not agree that the man ‘owns’ the Earth. Rather that he is its guardian—from God’s hands or another’s—and one that hasn’t done the job well enough so far. It is easy to agree with him that man has not protected the Earth during the last centuries. But on the other hand, there is a reason to doubt that the opposite is actually possible when the ideas of the man as the planet’s owner or guardian are in the foreground.

In his book ‘Violence’, Slovenian philosopher Slavoj Žižek asks if it is not time to stop ignoring the fact that organised religion is one of the main sources of murderous violence in the world today, by always defining the violence and murders as the work of violent extremists who abuse the noble spiritual message of their creed. The same question can be transferred to humanity’s destructive behaviour, since it is clearly not some extreme fundamental-heavy-industry-moguls who alone bear responsibility for the state of the planet. We are dealing with an entire culture, a whole system of destructive power structures and behaviour patterns that build on the premises of man’s domination over nature.

When Björk says that we should think in terms of the 21st century—which she says is free from heavy industry but full of nano- and biotechnologies—she assumes that lately, man has been on a wrong road but should now head somewhere else on full speed. “To a new place,” like her friend Ólöf Arnalds sang at Björk’s ‘Náttúra’ concert in 2008.

This is a misunderstanding. First of all, there is no new place. There is only one Earth, and it has to be liberated and protected. Secondly, the 21st century way of Björk, Mörður and other progressivists, is in full harmony with the dangerous ways in which humanity has been leading, since the beginning of the industrial revolution, at least. The innovation and high-technology that are offered as real solutions—the new green deal!—do not replace heavy industry and old-school polluting production. They are only additions to what is already there, forming a global, industrial, unsustainable economical system that constantly is built upon. But removing from the bottom is impossible. The system stands and falls with its foundations.

Solutions! But only those who produce money

So often the opponents of environmentalists try to bury the dispute by accusing the latter of not offering any solutions ‘instead’ of the industry they oppose. This is of course nonsense. Anybody who opposes one thing has another to offer. This is self-evident, though the solutions can differ. For instance, the solution to Iceland’s constitutional violence towards refugees could span everything from ‘more just laws’ to a world without borders. The solution to an abusive or violent family father could be him receiving assistance to reform, or him being exiled from his community.

The biggest flaw of the discourse is how it only assumes solutions that fit into the ruling system’s frame. There is no space for other solutions, even though are very obvious, e.g. a healthy culture thriving on a healthy planet.

Instead, opposing parties fight about where the money should go. It is not discussed whether unsustainable capital ‘should’ be produced, the debate is rather based on the premises that ‘capital production’ is fundamental. Money can be produced from whatever is at hand—Earth itself or the beings living on it. Within this culture—where jobs like entrepreneurial investment, treasury and human resources management have become as natural as a newborn’s breath—money is people’s biggest goal and the central point of all existence and discourse. No matter if there is no real value behind it. The market and industries might have found their ways to put a price ticket on every square centimetre of this planet and every second that passes. But when one comes to think of it, how can human lives be measured with money? And what about mountains, rivers and forests?

The myth about ‘green’ economy and industry

In connection with above-mentioned Coca-Cola-sponsored ‘Náttúra’ “nature concert” and the parallel opening of the Náttúra.info website, Björk stated that she and her comrades were not one more group of “angry environmental guerrillas”. These happy environmental entertainers’ project seemed to be about not challenging the status quo at all, rather to keep on the old track of industry and production—this time under the banner of institutionalised green flags and environmental certifications.

They went all over the country to find solutions in employment affairs, something that could replace heavy industry but still make money. The list became long, all the way from treatment-tourism and exported children’s food, to biotechnology, identification software for law enforcement and the production of solar panels.

In the magazine ‘Dealing with Distractions’, which was published in December of last year, parallel to the resistance to the UN’s climate change conference in Copenhagen, Mikko Virtanen writes about so-called ‘alternative industrialism’ and points at the self-evident facts that environmentalists seem to avoid recognising and discussing: “To build a new green infrastructure of such a massive scale would require a lot of energy and materials, which can only be provided through the use of already existing fossil fuel based infrastructure. [...] The production of this new infrastructure will require a vast amount of raw materials, much of which are not renewable themselves, and are environmentally destructive to obtain. [...] It has yet to be proven if we even have the raw materials available to make enough wind turbines and solar panels to keep up current levels of energy consumption or any significant level of industrial production at all.”

His result is that we “need to put wind energy, solar energy and other alternative industrial solutions on the list of false solutions along with agrofuels, nuclear energy, and clean coal technology. As soon as possible, we need to start doing the only thing that can halt the destruction of our life supporting systems: reducing our industrial production and consumption to the absolute minimum.”

What about bringing these ideas into the discourse on energy production and nature conservation here in Iceland?

Xenophobia or not xenophobia?

Magma’s opponents have been accused of xenophobia and refused it. But wait a minute… In his writing about Magma, former Morgunblaðið editor Styrmir Gunnarsson says that the Icelandic nation ‘has’ the right to reap profit from ‘its property’. His words mirror almost whatever party that opposes Magma’s purchase. Guðfríður Lilja Grétarsdóttir, group chairman of the Left Green party, says that “the resources should be used for the good of the community.” Though she notes that it does not matter if private pockets are Icelandic or foreign—they should not be filled with money that ‘should’ go into public pockets—she still assumes that nature within political borders belongs to the human beings inside it (or rather those who are accepted by the authorities).

At a recent press meeting, Björk and her comrades who started a petition against Magma’s purchase asked if ‘Icelanders’ should not level the country off and pay ‘their’ debts by keeping full dominance over resources and profit from them. In Reykjavík Grapevine’s last issue, Björk was interviewed and asked about the xenophobia accusations, which she says are an “attempt to sidetrack the discourse.” But she immediately criss-crosses and says: “The real question is whether it is a good idea to privatise and sell of our energy resources at this point. We as a nation are badly burnt after the collapse.” People might argue that the recognition of the political phenomenon ‘nation’ has nothing to do with xenophobia.

But when the discourse is about issues like ownership over the Earth, the actual sidetracking is recognising a nation that has right above others to decide the arrangement of nature. Here, Slavoj Žižek’s question applies again: Should we not stop ignoring the violence that consists in the separation of people into nations, by always focusing on those considered extreme nationalists and racists; Nazi skinheads and racist politicians like Sarkozy, Geert Wilders and Pia Kjærsgaard? While we only see the alleged extremes of political issues, but do not dig after their roots, those who on the surface keep themselves outside the extremes, get a change to build up their prejudiced and often hateful agenda without it being noticed.

The root is left untouched. Because of how extremely Bush Jr.’s stupidity and hatred was displayed, it was enough for Obama to be black to gain some sort of a respect from opponents of U.S. foreign affairs policies. Similarly, he only had to slip the word ‘green’ into his vocabulary, to gain similar recognition from environmentalists.

The Earth without borders

Björk says she cannot separate the protection of Iceland’s nature and her role as an Icelandic artist because of how connected they are. Then she says: “Iceland has given me so much, I feel as if Iceland’s nature was bestowed upon me and all the rest of us as a gift, and I feel a great need to defend it.” This enormous emphasis on this being ‘Iceland’s’ nature and that as ‘Icelanders’, people should protect it—an idea not at all limited to Björk and her partners—makes it impossible to dismiss accusations about xenophobia as sidetracking.

Certainly it is likely that libertarians, who in the same sentence talk about xenophobia and hostility towards foreign investment, are simply not capable of having a discussion about the ownership of the planet. Therefore they follow the footsteps of those who inserted accusations of anti-hedonism into their objection to the opponents of Kárahnjúkar dam. But that does not give Magma’s opponents permission to dismiss all criticism about the integration of environmentalism and nationalist chauvinism. Sigur Rós have especially stated that they are not a political band, but just cannot sit by and watch such heavy industry constructions in ‘their own backyard’. During Saving Iceland’s international conference in 2007, Ómar Ragnarsson—one of Iceland’s best-known environmentalists—said that compared to other nature, the “Icelandic one” is the equal to a Christmas meal in comparison to other meals of the year. And nobody would skip that dinner for another one! Do we really have to argue about if chauvinism and xenophobia are included in such pleadings?

In his 1922 book ‘At The Cafe: Conversations On Anarchism’, Italian anarchist Errico Malatesta simply but sharply explains his objection to nationalism: Why should a worker rather stand with a factory-owner within the same political borders, rather than another worker outside of them? Though the meaning is communistic and primarily regards social defects of borders, these words can simply be implemented with nature at front. Why should the struggle for the protection and liberation of the Earth, which constantly comes under persecutions by the culture of the ‘civilised’ man, be subjected to man-made borders?

It is time for the discussion about borders, states and nations, to be removed from internal debates amongst philosophers and anarchists—it needs to come to the surface as a real discourse.

We cannot eat money

Undoubtedly, some people will oppose internal arguments within the environmental movement, asking those who at least agree that Magma should not own HS Orka—that nature should never be owned by private party, independent from whatever premises that opinion is based on—to drop the debate on ideology, tactics and emphasis, now when the purchase has to be stopped. But that is not necessarily right. If we drop critical discourse, internally and externally, the environmental ideal is bound to stagnate and become one-sided.

Then again, we may ask if these really are internal fights.

The opponents of Magma are obviously not on the same side. On the one hand we have people who ask the public and authorities to do what they demand, so that they can start making music again. Instead of aluminium production they suggest all kinds of production requiring huge amounts of water, the design and production of identification software for law enforcement, nanotechnology solutions and long-term biotechnology researches.

On the other hand we have people who fight for a completely different culture. Free from overproduction. Free from overuse of water and other goods. Free from identification repression and law enforcement. Free from nano- and biotechnologies, which focus on making man even more of a sovereign than he already is. And between these two directions, there are endless views, opinions and facts. Sharing an enemy does not necessarily make us comrades in arms. Though anarchists and right-wingers share their objection to state communism, it is highly unlikely that they will ever stand together in a struggle. The same logic applies here.

In the discourse about Magma Energy, nature conservation, energy production and ownership, there is a need for much wider range of views and opinions. So far, hardly no-one has given convincing arguments, proving that nature is better set in state hands than private ones. So far, none of those who oppose the privatisation of nature have reasoned for the man’s ownership of the Earth to begin with.

An old American Indian proverb says that not until the last tree has fallen, the last river polluted, and the last fish caught, will people realise that they cannot eat money. These foreboding words are something we need to take seriously. We cannot dismiss them as philosophical reflections, important to keep in mind but never supposed to be brought into real discourse and actions regarding the Earth, its protection and liberation.

δημόσιοι χώροι αδιαμεσολάβητα

Ντάριο Φο...για τα διόδια

Δεν πληρώνω...δεν πληρώνω


«Ακριβαίνετε εσείς τα πράγματα;
Ε, κι εμείς λοιπόν, δεν τα πληρώνουμε, τα “απαλλοτριώνουμε”.

Αποανάπτυξη...άλλη μια οπτική γωνία

WURLD trailer - Elfin Saddle from Constellation Records on Vimeo.

Δεν είναι θέμα αναγνώρισης και καθιέρωσης νέων "όμορφων" όρων...όπως η αποανάπτυξη ή η βιωσιμότητα...είναι θέμα αναγνώρισης των συνεπειών από πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν στο όνομα της ανάπτυξης όλα αυτά τα χρόνια ειδικότερα μετά την τρομοκρατική επέλαση της βιομηχανικής επανάστασης.

Υπάρχει κρίση και είναι βαθιά...η κοινωνία, οι πολίτες βρίσκονται σε κατάσταση ηθικού ληθάργου...οι κοινωνικές καραμπόλες συνεχίζονται κι αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στο περιβάλλον...άλλος ένας όρος που χρησιμοποιείται από κάποιους με τέτοιο τρόπο που να μπορεί να τους επιτρέπει είτε να πλουτίζουν είτε να παίζουν πολιτικά παιχνίδια σε ...ανυποψίαστες(...πως είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται ακόμα αυτός ο όρος?)πλάτες...

Άνθρωποι με οικολογικά και σοσιαλιστικά προσωπεία συνεχίζουν το ληστρικό τους έργο ενάντια στους φυσικούς πόρους της γης και στις επιθυμίες μας...με λίγα λόγια ενάντια στο περιβάλλον...

Υ.Γ. Η οργή είναι μεγάλη. Ας μποικοτάρουμε τα ισραηλινά παράγωγα...δεν πάει άλλο

Πρώτα η κατανόηση...για το χρήμα

Η επιδρομή όλων αυτών των όρων της τελευταίας περιόδου έχει ζαλίσει πολλούς-ές, έχει απογοητεύσει και αποθαρρύνει άλλους-ες...μια καλή ευκαιρία να δοθούν κάποιες εξηγήσεις είναι το παρακάτω video...χρήμα ως χρέος

Μέσα στις πληροφορίες ας ψάξει ο καθένας-καθεμία τα σημεία εκείνα για την έναρξη συζητήσεων μικρής ή μεγάλης κλίμακας...για το που μας οδηγούν, για το πώς μπορούμε να αντιδράσουμε και τι έχουμε να προτείνουμε που να στηρίζεται πραγματικά στις δικές μας δυνάμεις, για την απεμπλοκή από αυτό το σύστημα και το πέρασμα σε μια διαφορετική κοινωνία με άλλες λογικές

Προτείνονται : οι συλλογικές συζητήσεις και η ταυτόχρονη προσωπική παρουσία σε διαδικασίες κοινωνικού και αγωνιστικού ενδιαφέροντος

Money As Debt [2006][Greek Subtitles] from koulis_pet on Vimeo.

Σπόρος ελπίδας & αντίστασης

10η Πανελλαδική Γιορτή Ανταλλαγής Ντόπιων Ποικιλιών

10 Απριλίου 2010 από τις 11.00-16.00

Στο Μεσοχώρι του Δήμου Παρανεστίου στο νομό Δράμας

τα χαμένα κομμάτια

ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ

Οι περισσότεροι από τους μεγάλους παιδαγωγούς της μετανεοτερικής εποχής, που θεμελίωσαν τα ελεύθερα, εναλλακτικά σχολεία, έδιναν έμφαση στην ολόπλευρη εξέλιξη του παιδιού. «Το μυαλό, η καρδιά και το χέρι» είναι εκείνα που πρέπει να εκπαιδεύσουμε, για να έχουμε ως αποτέλεσμα υγιείς, ολοκληρωμένους, σκεπτόμενους ανθρώπους.

Αν εκείνοι οι φωτισμένοι δάσκαλοι ζούσαν σήμερα, στην εποχή της γρήγορης πληροφόρησης και της εικονικής πραγματικότητας, σίγουρα θα επέμεναν ακόμη περισσότερο στα συμπεράσματά τους. Η μονόπλευρη και κατευθυνόμενη παιδεία, που βασίζεται στη στείρα νοησιαρχία, έρχεται να προετοιμάσει ανταγωνιστικούς ανθρώπους, παθητικούς πολίτες, θεατές μιας πραγματικότητας που αλλοτριώνει και απομακρύνει από τα ουσιώδη ζωτικά ερείσματα.

Πόσο μακριά από την πρωτογενή παραγωγή, την επίγνωση, την επαφή με τους φυσικούς ρυθμούς είναι σήμερα ένα παιδί; Ακόμα κι όταν ζει στην επαρχία, κι έχει κάποιες παραστάσεις παραπάνω από το παιδί της πόλης, έχετε αναρωτηθεί ποιος είναι ο ρυθμός της ζωής του και πόσο μακριά είναι από το φυσιολογικό; Παιδιά που δεν έχουν χρόνο(!), δεν παίζουν, δεν έχουν φίλους, δε λερώνονται, δε γελούν!



Θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά ακόμα, αλλά κινδυνεύω να βγω εκτός θέματος. Και το θέμα μας σήμερα είναι η δημιουργία ενός «παιδικού κήπου».

Μετά από πολλές συζητήσεις με γονείς και εκπαιδευτικούς, που συμμερίζονταν τις δικές μας απόψεις και αγωνίες, και με κάθε επιφύλαξη, ξεκινήσαμε μια σειρά από εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά σχολικής ηλικίας…στο κτήμα μας στην Περατιά.

Αν και αυτό ακούγεται κάπως επίσημο ή μάλλον ανορθόδοξο, εντούτοις ουσιαστικά αυτοσχεδιάζουμε με τα παιδιά, προσπαθώντας να τα μυήσουμε μέσα από το παιχνίδι και τη δημιουργία, στη χαρά της επαφής με τη φύση, να τα οδηγήσουμε στη βαθύτερη γνώση του κόσμου που μας περιβάλλει. Να γνωρίσουν την αέναη πορεία των σπόρων, από τη γέννηση, ως το θάνατο και τη ξαναζωντάνεμά τους. Να σεβαστούν το κάθε πλάσμα που μοιράζεται τη γη μαζί μας και να καταλάβουν τη θέση του στον κόσμο. Να φυτέψουν, να σκαλίσουν, να κοπιάσουν, να ποτίσουν, να φροντίσουν, να διαθέσουν το χρόνο τους για ένα παιχνίδι ζωτικής σημασίας.

Οι μικροί κηπουροί, μαθαίνουν έτσι να αγαπούν, να σέβονται, να υπολογίζουν την ίδια τη ζωή, γνωρίζοντας από κοντά με βιωματικό τρόπο το μεγαλείο της φύσης. Καλούνται να ανακαλύψουν μόνοι τους και να εμπεδώσουν πανάρχαιες γνώσεις, να αυτενεργήσουν, να πάρουν πρωτοβουλίες και να δραστηριοποιηθούν ομαδικά, αναγνωρίζοντας την αξία της κοινότητας και της συνεργασίας. Καλλιεργείται μέσα από αυτά, η κοινωνική σπουδαιότητα κάθε επαγγέλματος και ολοκληρώνεται η πνευματική ανάπτυξη του παιδιού μέσα από την επίλυση απλών πρακτικών προβλημάτων, που παρουσιάζονται κάθε φορά στη διάρκεια της χειρονακτικής εργασίας.

Έτσι, η εμπειρία μετατρέπεται σε μια δυναμική διαδικασία γνώσης και παράλληλα διαμόρφωσης της προσωπικότητας των παιδιών. Επίσης, η μαθησιακή διαδικασία μεταφέρεται έξω από τα όρια του σχολείου και μεταμορφώνεται σε διασκέδαση και παιχνίδι.



Το «μάθημα» ξεκίνησε με λίγη θεωρία και αστεία σκιτσάκια, για να ξέρουν τα παιδιά τι θα ακολουθήσει. Μετά, τους δείξαμε σπόρους διαφορετικούς μεταξύ τους, κι έμαθαν να τους αναγνωρίζουν. Έφτιαξαν τελάρα με χώμα κι έσπειραν σπόρους, για να κάνουν φυτώρια με καλοκαιρινά φυτά. Τα μετέφεραν στο θερμοκήπιο για να μην κρυώνουν, αφού πρώτα τα πότισαν προσεκτικά. Πήγαν να βγάλουν καρότα κι αναρωτηθήκαν πώς μπήκαν τα καρότα μέσα στο χώμα. Ήρθαν σε επαφή με τα ζώα του κτήματος, τάισαν τον Του-του, ένα μικρό κοκοράκι που επειδή είχε χτυπήσει το ποδαράκι του, το αναθρέφουμε σαν pet, μοιράστηκαν τα καρότα τους με το Λάμπρο, το γέρικο γαϊδουράκι και τη Φλώρα, την πανέμορφη βραχυκερατική αγελάδα μας. Τα γέλια τους κι ο ενθουσιασμός τους, γέμισαν το κτήμα μας και την καρδιά μας με απτή, υπαρξιακή χαρά.



Άλλωστε αυτός είναι και ο μόνος λόγος για τον οποίο, αποφασίσαμε να διαθέσουμε τον Κυριακάτικο ελεύθερο χρόνο μας, καθώς ότι κάνουμε είναι δωρεάν και μέσα στα πλαίσια της διάθεσής μας για προσφορά.

Φυσικά, τα «μαθήματα» αυτά, μόνο μαθήματα δεν είναι. Δεν έχουμε καμιά φιλοδοξία να συμπληρώσουμε ή να κρίνουμε το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα. Το κεντρικό σημείο της συλλογιστικής μας είναι, πως, τουλάχιστον εμείς, οφείλουμε να μοιραστούμε και να μεταδώσουμε τις εμπειρίες μας, σε μια νέα γενιά που οι καιροί την αποξένωσαν από τη φύση και την πρωτογενή παραγωγή. Μαζί με τα παιδιά μαθαίνουμε κι εμείς μια καινούρια αντίληψη των πραγμάτων, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τη φρέσκια περιέργειά τους, την αεικίνητη ενέργειά τους, να αφουγκραστούμε την άδολη ψυχή τους. Έτσι, μένουμε όλοι ευχαριστημένοι, εμείς, τα παιδιά, οι γονείς, τα φυτά και τα ζώα της φάρμας. Οι γονείς πια, χαίρονται που τα παιδιά τους αρχίζουν να λατρεύουν τα λαχανικά και τις φυσικές γεύσεις, χαλαρώνουν και περνούν ποιοτικό χρόνο μαζί τους, εκπλήσσονται ευχάριστα από αυτό το καινούργιο πρόσωπο των παιδιών.



Το βασικό μας πιστεύω, όσο κι αν φαίνεται σε κάποιους δυσνόητο, είναι :

«Η καλλιέργεια της γης, καλλιέργεια της ψυχής»

Για μας, φύση και τέχνη είναι οι δάσκαλοί μας και πιστεύουμε πως, όταν ο άνθρωπος θαυμάζει κάτι όμορφο, ενώνεται με τις δημιουργικές δυνάμεις που είναι ζωντανές μέσα στη φύση αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Μέσα από την επαφή με την ομορφιά και το μεγαλείο της φύσης, μπορεί να αναπτυχθεί η αληθινή αγάπη για την αλήθεια, να διαμορφωθούν ηθικές προσωπικότητες, ελεύθεροι άνθρωποι. Η ομορφιά αποκαλύπτεται οπουδήποτε, στα πιο απλά πράγματα, αλλά χρειάζεται ευαισθητοποίηση της αντίληψης για να την αναγνωρίσουμε και να την κατανοήσουμε. Και εννοώ πάντα, την ομορφιά της ζωής.

Χαρά Σαΐτη

10-2-2010



Υ.Γ. 1 Το κτήμα Κώστας Τσίγκος, βρίσκεται στην Περατιά και δέχεται παιδιά σχολικής ηλικίας, που θα συνοδεύονται από τους γονείς τους, τις Κυριακές το μεσημέρι, για να συμμετέχουν στον «παιδικό κήπο». Όσοι ενδιαφέρεστε πρέπει να επικοινωνήσετε εγκαίρως με τον Κώστα, στο τηλ. 6977094593, γιατί ο αριθμός των παιδιών που μπορούμε να δεχθούμε είναι περιορισμένος.

Υ.Γ. 2 Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλα τα παιδιά και τους γονείς που ήδη συμμετέχουν στον παιδικό μας κήπο. Η εμπειρία μας μαζί τους ήταν καταπληκτική. Νιώσαμε να ζούμε ένα όνειρό μας που έγινε πραγματικότητα και να μοιραζόμαστε μοναδικές στιγμές με ανθρώπους που συμμερίζονται τις δικές μας αγωνίες και τα δικά μας οράματα για το μέλλον. Καλή συνέχεια!

ΣΚΑΪ : ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ;

Σημερα το πρωί πραγματοποιήθηκε παρέμβαση απο συντρόφους στο πανηγηράκι που διοργάνωσε ο Σκαϊ στη περιοχη του προφητη ηλία. μοιράστηκαν κείμενα στους παρεβρισκόμενους. Παρότι συμμετείχαν οι περισσότεροι στη δεντροφύτευση η αντίδραση του κόσμου ήταν θετική. Απ ότι μας είπαν κάποιοι, ήταν απογοητευμένοι απο τη συγκεκριμένη διοργάνωση και η παρουσία μας τους χαροποίησε. Φυσικά δεν έλλειπε και ο μαλάκας ο Δήμαρχος, διαφορες πολιτικάνζες, όπως επίσης και ο Μητροπολίτης Γλυφάδας που πηγαν για να εκπληρώσουν τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις.

Μοιράστηκε το ακόλουθο κείμενο :




ΣΚΑΪ : ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ;


Οι πολιτικοί που σήμερα καλούν σε δεντροφύτευση αύριο θα εγκρίνουν νομοσχέδια για την τσιμεντοποίηση του Υμηττού. Οι δημοσιογράφοι που σήμερα στήνουν αυτή την οικολογική φιέστα αύριο θα αποσιωπούν για τον καρκίνο που θα τρώμε από την αναπτυξιακή πολιτική. Τα συνεργεία που σήμερα τοποθετούν δενδρύλια αύριο θα αποψιλώνουν τον μισό Υμηττό για τους νέους αυτοκινητόδρομους. Οι επώνυμοι που σήμερα φυτεύουν ένα δέντρο μπροστά στην κάμερα αύριο θα φυτεύουν τη βίλλα τους σε οικόπεδο – φιλέτο του Υμηττού. Και φυσικά το ΣΚΑΪ, ο μέγας διοργανωτής, έχοντας αναλάβει σχεδόν εργολαβικά το θέμα «οικολογία», προφανώς αποσκοπεί στο εύκολο κέρδος από τους γνωστούς «ευαισθητοποιημένους» χορηγούς, τραπεζικούς επενδυτικούς ομίλους και λοιπούς μεγαλοκαρχαρίες που θα διαφημιστούν μέσω αυτού του πανηγυριού. Πέρα όμως από το καθαρά επικοινωνιακό – επιχειρηματικό ενδιαφέρον που έχει ο ΣΚΑΪ για την όλη υπόθεση, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε μία συγκεκριμένη νοοτροπία που καλλιεργείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια σχετικά με την οικολογία, όπως επίσης και τον πασιφανή κοινωνικό ρόλο όλων των προαναφερθέντων φορέων. Αντίθετα με το πώς θα ήθελαν να πιστεύουμε, το οικολογικό ζήτημα δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από το κοινωνικό. Με φιέστες τέτοιου είδους επιτυγχάνεται μόνο το να μπει ένα οικολογικά ευαισθητοποιημένο τμήμα της κοινωνίας σε μία εγκλωβιστική λογική, να αποπροσανατολιστεί από τον πραγματικό, ουσιαστικό, ευρύτερο κοινωνικό αγώνα. Ακόμη και με πρακτικούς όρους, παλιότερες δεντροφυτεύσεις δεν μπόρεσαν να στοχεύσουν σε κάποιο απτό αποτέλεσμα. Δυστυχώς, από τα δενδρύλλια της αναδάσωσης έχει επιβιώσει μόνο ένα μικρό ποσοστό. Τα περισσότερα ξεράθηκαν λόγω:



- του μεταφυτευτικού σοκ που υπέστησαν.

- του λανθασμένου τρόπου φύτευσής τους (ο κόσμος δεν ξέρει πώς ακριβώς να φυτέψει και έτσι τα λάθη που γίνονται είναι πολλά: από την υπερβολική συμπίεση του χώματος γύρω από τις ρίζες του φυτού με αποτέλεσμα το χώμα να «πετρώσει» και η ρίζα του φυτού να μην μπορεί να αναπτυχθεί μέχρι τη φύτευση του φυτού στο έδαφος... μαζί με τη γλάστρα του)

- της ανυπαρξίας ποτίσματος των δενδρυλλίων για τα επόμενα δυο – τρία χρόνια.



Κατά τη διάρκεια της αναδάσωσης, οι χιλιάδες πολίτες που είχαν συρρεύσει για να φυτέψουν δενδρύλλια, ποδοπάτησαν και σε μεγάλο βαθμό κατέστρεψαν όλη τη φυσική αναβλάστηση του καμένου δάσους (π.χ. δεντράκια μερικών εκατοστών που μόλις έχουν ξεπροβάλλει από το έδαφος). Σύμφωνα μάλιστα με έρευνες, σε τέτοιου είδους αναδασώσεις καταστρέφονται δεκαπλάσιος αριθμός φυτών από απροσεξία, από αυτόν που φυτεύεται. Και ενώ η φυσική αναβλάστηση καταστρέφεται, τη θέση της παίρνουν μονοκαλλιέργειες πεύκων, ή μείξεις δέντρων που έχουν ως γνώμονα όχι την αναπαραγωγή της προϋπάρχουσας βλάστησης και τις οικολογικές ανάγκες της περιοχής, αλλά τις αισθητικές ανάγκες κάποιων ανθρώπων, ή τη μείωση του κόστους της αναδάσωσης. Συχνά μάλιστα οι αναδασώσεις γίνονται από φυτά που προσφέρουν, για δικούς τους διαφημιστικούς σκοπούς, ιδιωτικές εταιρίες (σούπερ-μάρκετ, εταιρίες τηλεφωνίας κ.λ.π.) και τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τα κατάλληλα για την περιοχή είδη.

Προκύπτει, λοιπόν, ότι τέτοιου είδους πανηγύρια είναι για το «θεαθήναι». Επιπλέον, ο πραγματικά οικολόγος αντιλαμβάνεται την οικολογική καταστροφή ως θέμα και κοινωνικά, ως απόρροια της οικονομικής ανάπτυξης. Οι απολογητές της «πράσινης ανάπτυξης», οι γνωστοί μας οικο-εργολάβοι, φαίνεται να λησμονούν ότι στον φιλελευθερισμό η οικονομική ανάπτυξη είναι άναρχη και ανεξέλεγκτη, και ότι η

φύση του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι να νοιάζεται και να προστετεύει το περιβάλλον αλλά να το εκμεταλλεύεται με σκοπό το κέρδος. Εν ολίγοις αγνοούν ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μεταρυθμίζεται.

Εμπρός, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να περιφρουρούμε τις γειτονιές μας και να απαλλάξουμε τη κοινωνία από τους τραπεζικούς ομίλους, δημοτικούς, κυβερνητικούς, «πράσινους» οικο-εργολάβους, μεγαλομπακάληδες κεφαλαιούχους και λοιπά παράσιτα και αρπακτικά που μας κλέβουν κάθε μέρα τη ζωή.



ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ


ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ



Κάτοικοι από τα Νότια

Πράσινο φως για φάρμακο από ινδική κάνναβη

Το δικαστήριο της πόλης Αβετσάνο, στην περιοχή Αμπρούτσο της κεντρικής Ιταλίας έδωσε το "πράσινο φως" στη χρήση φαρμάκου -που περιέχει ως κύριο συστατικό την ινδική κάνναβη- για θεραπευτικό σκοπό.

Η δικαστής Ελιζεμπέτα Πιεράτσι, με απόφασή της, ορίζει ότι πρέπει να επιτραπεί η χορήγηση, με έξοδα του εθνικού συστήματος υγείας, ενός φαρμάκου που παρασκευάζεται κυρίως με κάνναβη, σε ασθενή που πάσχει από πολλαπλή σκλήρυνση.

Ο συγκεκριμένος ασθενής είναι 43 ετών και ονομάζεται Μάρκο Ντι Πάολα. Είναι η πρώτη φορά που στην Ιταλία λαμβάνεται μια τέτοια απόφαση, καθώς έως τώρα όλες οι σχετικές περιπτώσεις είχαν αντιμετωπισθεί αρνητικά.

Το τοπικό υποκατάστημα του ιταλικού εθνικού συστήματος υγείας, "θα πρέπει να προμηθευτεί το συγκεκριμένο φαρμακευτικό σκεύασμα, διότι είναι το μόνο που μπορεί να περιορίσει τα συμπτώματα και τον πόνο του ασθενή", αναφέρεται στην απόφαση. Η δωρεάν χορήγηση, συνδέεται και με τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες του 43χρονου, ο οποίος ζει στην περιφέρεια της Λ' Άκουϊλα, η οποία πριν από ένα περίπου χρόνο είχε χτυπηθεί από καταστροφικό σεισμό 6.3 ρίχτερ.

Ο ιταλικός τύπος, δημοσιεύει σήμερα δήλωση του Ντι Πάολα, με την οποία εκφράζει "την ικανοποίησή του για τη νίκη αυτή, μια νίκη όλων όσων αναγκάζονται, εξαιτίας παράλογων απαγορεύσεων, να στερηθούν θεραπείες που μπορούν να απαλύνουν τον πόνο τους".

H απόφαση του δικαστηρίου ελήφθη σε κατεπείγουσα διαδικασία, (λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση του ασθενούς), βάσει του άρθρου 32 του ιταλικού συντάγματος, που διασφαλίζει το δικαίωμα του κάθε πολίτη να μπορεί να περιθάλπεται και να θεραπεύεται με τον καταλληλότερο τρόπο.

Σε ανακοίνωσή της, η Ένωση για τα Δικαιώματα των Ιταλών Καταναλωτών και Πολιτών Aduc, τονίζει σχετικά: "αναγκαζόμαστε και πάλι να διαπιστώσουμε ότι για να τύχουν σεβασμού τα δικαιώματα που θεσπίζει το σύνταγμα, ο πολίτης πρέπει τελικά να ακολουθήσει την δικαστική οδό".

Η λίμνη δεν είναι δεδομένη

Το νέο προεδρικό διάταγμα για την λίμνη που συζητιέται αυτό τον καιρό, όπως και η παλιότερη κοινή υπουργική απόφαση, αλλά και οι απόψεις που διατυπώνονται από διάφορους φορείς και από την τοπική αυτοδιοίκηση έχουν μια κοινή βάση σκέψης: ότι η λίμνη μας είναι δεδομένη.
Με αυτήν την αρχική σκέψη επεξεργάζονται απόψεις για την προστασία της και οι πιο τολμηροί προτείνουν σχέδια και προγράμματα για την αξιοποίησή της.
Δυστυχώς όμως η λίμνη πλέον δεν είναι δεδομένη. Τα σημάδια είναι φανερά. Τα μηνύματα απόλυτα σαφή. Ενδεικτικά: Η βιοποικιλότητα έχει περιοριστεί επικίνδυνα, τα ενδημικά είδη ψαριών εξαφανίστηκαν, η τροφική αλυσίδα υποχώρησε, η αλιευτική παραγωγή σχεδόν μηδενίστηκε, τα εμπορικά είδη ψαριών μειώθηκαν και τη θέση τους κατέλαβαν υπερπροσαρμοστικά είδη με μικρή εμπορική αξία και ανεξέλεγκτη φυσική αναπαραγωγή, στο ίζημα έχουν συσωρευθεί ανεπιθύμητες χημικές ενώσεις που εντείνουν τον ευτροφισμό, ενώ βαρέα μέταλλα ανιχνεύονται στην σάρκα των ψαριών και σε άλλους υδρόβιους οργανισμούς. Η λίμνη έχει περάσει στο ανώτερο επίπεδο ευτροφισμού. Έχει χάσει την αυτοκαθαριστική της ικανότητα και οι κυανοτοξίνες απειλούν το σύνολο του οικοσυστήματος αλλά και τις πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες χρήσεις (αλιεία, ναυταθλητισμό, άρδευση, τουρισμό) που αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα χρόνια τώρα.
Η κατάσταση αυτή οξύνεται στο βαθμό που οι εισροές συνεχίζονται, το ίζημα αυξάνεται, η περιφερειακή πίεση εντείνεται και τα μέτρα που λαμβάνονται δεν είναι ικανά να αλλάξουν την κατάσταση. Αν κανείς δε, λάβει υπόψη του την μελέτη του WWF το 2005, που υποστηρίζει ότι αν η παγκόσμια θερμοκρασία ανέβει κατά δύο βαθμούς Κελσίου οι βροχοπτώσεις στην Ελλάδα θα μειωθούν έως και 40%, μπορεί να κατανοήσει γιατί η λίμνη μας πλέον δεν είναι δεδομένη.
Ό,τι μέχρι χθες φαινόταν απίθανο και πολύ μακρινό σήμερα έχει γίνει άμεσο, απειλητικό και ίσως μη αναστρέψιμο.
Η λίμνη μας πρωτοπορεί στην αμφίβολη πορεία επιβίωσης μαζί με τα είκοσι ένα υδάτινα συστήματα της Μακεδονίας και της Θράκης για τα οποία επιστήμονες του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου εκτιμούν ότι η κατάρρευση τους δεν αποτελεί πλέον σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Θυμίζει δε κατά πολύ τους υγροβιότοπους του Αιγαίου που έχουν αλλοιωθεί επικίνδυνα και μερικοί από αυτούς κινδυνεύουν άμεσα.
Κατάρρευση του οικοσυστήματος δεν σημαίνει πλήρη εξαφάνισή του και διαγραφή από τον χάρτη. Σημαίνει ακόμη τον βιολογικό του θάνατο όπως συνέβη με την λίμνη Κορώνεια.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες τι νόημα μπορεί να έχουν οι μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί για περιφερειακή αξιοποίηση (ξενοδοχεία, πάρκα, δρόμους, κατοικίες, αθλητικά κέντρα και λιμανάκια); Τι νόημα μπορεί να έχουν οι ζώνες προστασίας, οι συντελεστές δόμησης, τα παρατηρητήρια πουλιών και τα κωπηλατοδρόμια;
Το πρόβλημα είναι ένα, ο υπερ-ευτροφισμός και αυτό κατά απόλυτη προτεραιότητα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η ανάγκη κατανόησης του, ενημέρωσης της κοινωνίας και λήψης συγκεκριμένων και μάλλον επώδυνων μέτρων είναι άμεση με την ελπίδα να επιβραδυνθεί η πορεία προς μια βιολογικά νεκρή Παμβώτιδα επακριβώς οριοθετημένης και στολισμένης περιφερειακά με ξενοδοχεία, λιμανάκια, κατοικίες και πάρκα.

«Όχι» στο βιοτεχνικό πάρκο

Η Β’ φάση του Ρυθμιστικού, για την παρουσίαση της οποίας τα Γιάννενα περιμένουν τους μελετητές μέσα στις επόμενες μέρες, δεν σταματά να προκαλεί αντιδράσεις. Η τελευταία είναι από τους κατοίκους του Ασβεστοχωρίου, οι οποίοι δηλώνουν αντίθετοι στη χωροθέτηση Βιοτεχνικού Πάρκου δίπλα στο χωριό τους.
«Με έκπληξη, αλλά και αγανάκτηση διαπιστώνουμε ότι για την περιοχή μας, η Β΄ Φάση που προ ημερών εστάλη στο Δήμο μας, διαφέρει ριζικά με εκείνη που είχε σταλεί προ μηνών, καθ’ όσον προτείνει ΒΙΟΠΑ δίπλα ακριβώς από το χωριό μας, νότια και νοτιοανατολικά αυτού» αναφέρουν μεταξύ άλλων οι κάτοικοι που αποστέλλουν την απόφαση της λαϊκής συνέλευσης και στην υπουργό Τίνα Μπιρμπίλη. Βέβαια υποστηρίζουν ότι «αλλάζουν χωροταξικοί σχεδιασμοί από τη μια μέρα στην άλλη» κάτι που δεν ισχύει σε ό,τι έχει να κάνει τις δύο «εκδοχές» της Β’ φάσης του Ρυθμιστικού. Η πρώτη, επί υφυπουργίας Σταύρου Καλογιάννη καταγγέλθηκε ως «αλλαγμένη», αποσύρθηκε με την αλλαγή της κυβέρνησης και αυτή που είναι τούτη τη στιγμή υπό διαβούλευση, είναι η πρόταση των μελετητών.
Οι κάτοικοι όμως τονίζουν ότι το θέμα είναι βασικά περιβαλλοντικό και ζητούν να απαλειφθεί η πρόταση για το πάρκο 1.000 στρεμμάτων δίπλα στο χωριό. Τονίζουν ιδιαίτερα την επιβαρυντική ύπαρξη της χωματερής της Δουρούτης, αλλά και της μονάδας παραγωγής ασφαλτομείγματος και επεξεργασίας αδρανών υλικών. «Είναι γνωστό ότι ακριβώς στη ρίζα του χωριού μας σχεδιάστηκε και περνάει η Ιόνια Οδός, με ό,τι αυτό σημαίνει από πλευράς περιβαλλοντικών επιπτώσεων, δηλαδή καταλήξαμε μια περιοχή η οποία περικλείεται κυριολεκτικά από δραστηριότητες με σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις για το χωριό μας, οι οποίες δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο ανάπτυξης και προοπτικής» αναφέρουν.

Πρόβλεψη για κατοικίες

Ένα άλλο, «παράλληλο» θέμα είναι ότι οι κάτοικοι του Ασβεστοχωρίου σε συνεργασία με τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας θέλουν να χτίσουν Εργατικές Κατοικίες σε 100 στρέμματα δημοτικής έκτασης, τα οποία καλύπτονται όμως από το Πάρκο που προτείνει το Ρυθμιστικό. Οι κατοικίες προβλέπονται από το Σχέδιο Οικιστικής Οργάνωσης Ανοιχτής Πόλης του δήμου Μπιζανίου το οποίο είναι μεν σε ισχύ αυτή τη στιγμή, όπως όμως και σε άλλες περιοχές έχει αρκετές διαφορές από το Ρυθμιστικό. Οι κάτοικοι του Ασβεστοχωρίου προσθέτουν και το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν οι κτηνοτρόφοι της περιοχής, εάν τελικά γίνει το Πάρκο, καθώς θα χαθούν εκτάσεις βόσκησης που σήμερα χρησιμοποιούνται κανονικά για τα κοπάδια ζώων, αλλά και το γεγονός ότι στην περιοχή υπάρχουν πολλές γεωτρήσεις από τις οποίες παίρνουν νερό το Ασβεστοχώρι και γειτονικές περιοχές.

από www.agon.gr